Królowa Bona, aby ukrócić spory wynikające z naruszania granic przylegających terytoriów przez pasące się stada, oprócz Capurso, zakupiła także hrabstwa Triggiano i Noia. Prawo własności nowo przejętych feudum obejmowało również zwierzchnictwo podatkowe nad Rutigliano.

Delegacje mieszkańców terytoriów podlegających polskiej królowej, często udawały się na dwór krakowski, aby negocjować warunki własnego poddaństwa. Warunki umowy, obejmujące obowiązki feudum względem Korony i przyznane mu łaski, spisywano w dokumencie zwanym ‘Capitoli e gratie’. Wśród przywilejów, którymi cieszyli się mieszkańcy Triggiano i Noia, znalazł się, między innymi, zapis zwalniający ich z opłat na rzecz utrzymania wojskowych pełniących służbę w innych miastach, jak również punkt zakazujący więzienia zatrzymanych kobiet w siedzibie kapitana, zwierzchnika królewskiego. Aresztowane miały odbywać karę w domach ‘panów cnotliwych’ lub w klasztorach.

W 1557 roku, po śmierci królowej Bony, Gian Lorenzo Pappacoda wszedł w posiadanie lenn Triggiano i Noia.